Dit serene Adagio bevat geen overdreven pathetiek, maar wél een melodisch weidse en expressieve aanpak. Geen droefenis of opstandigheid, maar een hoopvolle en enigszins gelaten stemming - het werk staat dan ook bijna volledigin een ‘grote-terts-toonsoort’. In een uitvoering ter nagedachtenis aan iemand wordt de herinnering aan het goede uit het voltooide leven benadrukt. In een ‘neutralere’ context geven de lyrische melodie, de warme harmonie en devolle orkestratie de gelegenheid om gedachten de vrije loop te laten in een contemplatieve sfeer. Het uitdijende eindakkoord symboliseert als het ware de (on)eindigheid van het bestaan: de dood besluit elk leven, maar niet de liefdeof het leven in het algemeen.